Sa halip na ideya at plataporma ang pag-usapan ngayong palapit na ang eleksyon, tila nagiging entablado ng parinigan at pamumulitika ang mga lansangan ng Cotabato City—at ang pangunahing bida: ang mga tarpaulin ng mga kandidato na sinisira.
Nag-viral kamakailan ang mga video at larawan na nagpapakita ng diumano’y pagbabaklas ng mga campaign tarpaulin ng ilang kandidato. Sa social media, hindi na lingid ang mga post na may halong pasaring—tila mga patama ngunit walang direktang pangalan, na mas lalong nagpapainit sa tensyon sa pagitan ng mga kampo.
Kapwa nagtuturo ang mga panig. May nagsasabing sila ang biktima, may iba namang nagsususpetsang ang mismong mga supporter ng kandidato ang nagbaklas sa sariling tarpaulin para makalikha ng ingay at simpatiya.
Samantala, may mga grupong nananawagan na ng katahimikan at respeto sa kampanya. Ayon sa kanila, hindi karahasan sa materyales o patutsada sa social media ang maghahatid ng magandang pamumuno, kundi ang malinaw na adbokasiya at tunay na intensyon para sa mamamayan.
Sa lipunang may malayang pamamahayag, ang tanong: bakit tila mas nauuna pa ang patama kaysa plataporma? Bakit mas malakas ang sigawan sa Facebook kaysa sa mga konkretong plano para sa komunidad?
Habang papalapit ang Mayo 12, na siyang araw ng halalan, nananatili ang tanong:
Hanggang tarpaulin na lang ba ang labanan? Hanggang parinig na lang ba ang pulitika sa Cotabato City?
Sa isang lipunang ang boto ay sagrado at ang kampanya ay dapat makatulong sa paghubog ng desisyon ng bawat isa, hindi ba’t dapat mas bigyang pansin ang mga isyung kinakaharap ng tao, kaysa ang patuloy na siraan?
Sa huli, ang eleksyon ay hindi para sa kanila, kundi para sa atin.
